Рассом ва ҳайкалтарошӣ ҳунари саҳл нест. Инсон барои омӯхтани он пеш аз ҳама завқи баланд ва хоҳиши бештар доштанаш лозим. Каҳрамони гузориши мо наққоши моҳир буда, нозукиҳои ин хунарро хуб омӯхтааст. Гузориши навбатии барномаро коромузӣ шӯъба омода кардааст. Таваҷҷӯҳ намоед.